“Galla’ i ddim hyd yn oed dechrau dychmygu beth fyddai’n golygu i fy nheulu pe na byddai’r cymorth yr ydym yn ei gael ar hyn o bryd ar gael mwyach. Dydw i wir ddim yn gwybod sut y byddem ni’n ymdopi. Byddem ni’n teimlo’n gaeth ac yn ddi-gymorth, fel yr oeddem ni cynt.”
Rhowch heddiw
Nawr dychmygwch nad ydych yn cael unrhyw wybodaeth am yr hyn mae’n ei olygu na lle i fynd nesaf.
Ble fyddech chi’n troi?
Ar hyn o bryd, mae 9 o bob 10 teulu yng Nghymru sydd â phlentyn â chyflwr sy’n byrhau bywyd yn byw heb gymorth hosbis plant.
mae hyn yn golygu bod miloedd o deuluoedd yn byw bywyd byr eu plentyn ar eu pen eu hunain heb unrhyw gymorth.
I ddarparu ein gwasanaethau sy’n newid bywyd, mae angen eich cymorth chi.
Rhoi cyfraniadPan oedd ond dau ddiwrnod oed, cafodd Cameron ei frysio i ofal arbennig. Ar un adeg stopiodd anadlu. Roedd yn amser pryderus i Aimee a oedd yn fam am y tro cyntaf, ond ar ôl nifer o brofion, cawsant eu hanfon adref. Erbyn yr oedd yn 6 mis oed, roedd ymweliadau â’r ysbyty yn digwydd yn aml gan fod Cameron wedi dechrau tagu ac roedd yn cael problemau ar y frest. Yn 11 mis oed, doedd Cameron ddim yn gallu eistedd i fyny, nid oedd yn gallu dal ei ben i fyny ac roedd yn methu cerrig milltir datblygiadol. Gofynnwyd am sgan MRI i ddod o hyd i atebion.
“Roeddwn i’n gwybod bod rhywbeth o’i le o’r eiliad y cafodd ei eni, ond ar ôl profion yn yr uned gofal arbennig cawsom ein hanfon adref. Fel mam newydd roedd yn achosi llawer iawn o straen. Roeddwn i’n amau fy hun oherwydd mai ef oedd fy mhlentyn cyntaf. Er hynny, roeddwn i’n gwybod bod rhywbeth ddim yn iawn. Am flwyddyn gyntaf ei fywyd, treuliodd fwy o amser yn yr ysbyty nag allan ohono. Roedd yn amser ofnadwy. Roeddwn i mor bryderus”
“Un diwrnod, pan oedd Cam yn 16 mis oed, aethon ni am apwyntiad pediatrig arall. Ond y tro hwn cawsom ni ein galw i mewn i ystafell ar wahân i gwrdd â’r ymgynghorydd. Roeddwn i’n gwybod bod rhywbeth o’i le go iawn. Dyna pryd y cawsom y newyddion mwyaf dinistriol – roedd gan fy mhlentyn bach gwerthfawr Syndrom Joubert, clefyd genetig prin. Roedd yn teimlo fel bod fy mhen wedi ffrwydro; roedd yn anodd deall beth fyddai hyn yn ei olygu”
“Ac yna cawsom ein hanfon adref. Ni roddwyd unrhyw wybodaeth i ni na’n cyfeirio at unrhyw wasanaethau cymorth. Roeddwn i mor ddryslyd. Roedd mor annisgwyl. Rwy’n cofio eu bod nhw wedi dweud ‘edrychwch ar Facebook a gweld a oes unrhyw grwpiau cymorth ar gael’. Roeddwn i’n syfrdan.”
“Nid yw Cam yn gallu siarad. Mae ganddo broblemau gyda’i gydbwysedd a’i anadlu. Nid yw’n gallu gwisgo na bwydo ei hun. Mae’n dibynnu arnaf 24/7”.
“Roeddwn i’n gyson yn poeni ac yn bryderus, bob amser wedi blino. Roedd fy mywyd yn gylch o bryder – byddwn i’n mynd i gysgu yn bryderus ac yn deffro’n bryderus. Roeddwn i’n teimlo mor unig. Yna tarodd Covid, a gwnaeth y cyfnod clo bopeth 100% yn waeth. Roedd angen help arnaf; doeddwn i ddim yn gwybod ble i droi.”
“Roeddwn i wedi clywed am Tŷ Hafan, ond roedd y gair ‘hosbis’ yn fy nychryn i. Roeddwn i’n meddwl mai dim ond ar gyfer gofal diwedd oes oedd e. Doeddwn i ddim yn sylweddoli y gallen nhw fy helpu i a fy nheulu. Nid oedd neb erioed wedi esbonio’r gefnogaeth maen nhw’n ei chynnig nac wedi awgrymu i mi gysylltu â nhw. Y tro cyntaf i mi ddod yma, roedd yn teimlo fel bod pwysau enfawr yn cael ei godi oddi ar fy ysgwyddau. Mae’r enw Tŷ Hafan yn berffaith oherwydd ei fod yn hafan ddiogel go iawn.”
Rhoi heddiw
Galla’ i ddim hyd yn oed dechrau dychmygu beth fyddai’n golygu i fy nheulu pe na byddai’r cymorth yr ydym yn ei gael ar hyn o bryd ar gael mwyach. Dydw i wir ddim yn gwybod sut y byddem ni’n ymdopi. Byddem ni’n teimlo’n gaeth ac yn ddi-gymorth, fel yr oeddem ni cynt.
- Aimee - Mam Cameron
“Wrth i Cameron dyfu’n hŷn mae ei bersonoliaeth yn dod i’r amlwg. Mae’n 13 erbyn hyn ac mae’n ddoniol. Mae’n ddoniol iawn. Mae’n glyfar ac mae ganddo synnwyr digrifwch direidus. Mae ‘ wrth ei fodd yn chwarae ar ei X-Box, mae’n dwlu ar Fortnite a wreslo. Mae pawb yn dweud bod ei wên yn goleuo ystafell.”
“Rydyn ni’n mynd i’r Hybiau Aros a Chwarae yn lleol, sy’n wych. Mae Cam wrth ei fodd â’r ewin sebon a sleim. Cyn gynted ag y mae’n ei weld, mae ei lygaid yn goleuo’n ddireidus. Fe yn sicr sy’n dechrau pethau, ond mae wrth ei fodd â phartner. Fydda’ i’n ei weld yn edrych ar Anwen ac yn olwyno ei hun draw. Yna byddwn ni i gyd yn chwerthin, wedi ein gorchuddio ag ewin. Rwy mor ddiolchgar am yr adegau hyn. Dyna beth mae Tŷ Hafan yn ei roi i ni: lle ac amser i greu atgofion gyda’n gilydd fel teulu.”
“Weithiau mae’n cyrraedd y pwynt lle mae angen arhosiad argyfwng yn yr hosbis arnom. Dydw i ddim yn hoff o ofyn oherwydd rwy’n gwybod bod teuluoedd eraill angen yr hosbis hefyd, a does ganddyn nhw ddim y staff a’r adnoddau i helpu pawb. Mae teuluoedd eraill mewn argyfwng, ac yna maen nhw’n fy atgoffa i ‘Aimee, rwyt ti mewn argyfwng hefyd,’ ac maen nhw’n iawn. Mae’r arhosiadau hynny yn rhyddhad llwyr. Pan fydda’ i’n dod fan hyn, gallaf roi gofal Cameron i un ochr oherwydd rwy’n gwybod y byddan nhw’n gofalu amdano. Heb yr arhosiadau hynny, rwy’n credu y byddem ni wedi colli pob gobaith erbyn hyn.”
“Ac mae Cameron wrth ei fodd yno hefyd. Mae angen hoe arno o’i fywyd arferol gartref weithiau, ac mae’n meddwl ei fod ar ei wyliau pan mae’n dod yma. Mae’n mwynhau’r rhyddid a’r annibynniaeth, sydd mor bwysig i rywun yn ei arddegau. Rwy’n gweld newid go iawn yn ei ymddygiad pan mae’n dod i’r hosbis. Mae’n hyfryd ei weld, ac mae’n gymaint o ryddhad i mi. Rwy’n gwybod ei fod yn ddiogel ac y gallaf ymlacio. Rwy’n cael treulio amser gydag Anwen hefyd, dim ond y ddwy ohonom, y tro diwethaf aethom ni i chwarae mini golff. Efallai fod teuluoedd eraill yn mynd allan am y dydd ac yn ei gymryd yn ganiataol ond i ni maen nhw mor werthfawr.”
“Galla’ i ddim hyd yn oed dechrau dychmygu beth fyddai’n golygu i fy nheulu pe na byddai’r cymorth yr ydym yn ei gael ar hyn o bryd ar gael mwyach. Dydw i wir ddim yn gwybod sut y byddem ni’n ymdopi. Byddem ni’n teimlo’n gaeth ac yn ddi-gymorth, fel yr oeddem ni cynt.
Mae eich rhoddion yn gweddnewid bywydau. A wnewch chi ein helpu ni gyrraedd pob teulu sydd ein hangen ni?
“Faint bynnag y gallwch ei roi, diolch o galon oddi wrtha’ i, Cam ac Anwen. Heb Tŷ Hafan byddem ni ar goll yn llwyr heb gymorth o gwbl. Diolch yn fawr am ofalu amdanom.”